ROZDZIAŁ 29

Witajcie! Na początku powiem wam, że ten piękny szablon wykonała Christel za co bardzo jej dziękuję. Długo nic nie pisałam i muszę was za to bardzo przeprosić. Codziennie czuję, że mam coraz mniej czasu na pisanie. Zastanawiałam się czy nie zrobić sobie małego urlopu od pisania, ale nie potrafię. Zresztą, ten blog i tak niedługo się skończy. Tak, taka prawda, niedługo historia Clove dobiegnie końca. Ten blog, jak każdy inny, musi się kiedyś skończyć. Na pocieszenie wam powiem, że zaczęłam pisać Igrzyska Śmierci oczami Glimmer (mądra ja). Na razie jest tylko prolog i rozdział 1, ale wszystkich serdecznie zapraszam do ich przeczytania. Dobra, nie będę wam tu więcej ględzić, tylko przejdę do rozdziału. Oto i on.

_________________________________

Ryk zwierzęcia sprawia, że zamieram.
Nie potrafię nawet drgnąć, sparaliżowana tym głośnym rykiem. Zmiech zwala mnie z nóg i wbija pazury w moje prawe ramię. Czuję gorącą krew wypływającą z rany oraz ostry, pulsujący ból w ręce. On mnie otrzeźwia, sprawia, że znowu zaczynam myśleć. Łapię za nóż i wbijam go w zwierzę. W ostatniej chwili unikam bliskiego kontaktu z jego pazurami. Zmiech po raz kolejny bierze zamach swoją wielką łapą. Dzięki temu mam czas na zebranie się w sobie i wstanie. Zaczynam szybko cofać się w stronę drzew. Niestety, nie zauważam grubej gałęzi na drodze. Potykam się i po raz kolejny ląduję na trawie. Nóż wylatuje mi z dłoni. Zmiech doskakuje do mnie jednym susem i wbija pazury głęboko w ramiona. Niech to się stanie szybko. Niech śmierć będzie szybka. Zwierzę rozwiera paszczę, ukazując komplet ostrych jak brzytwa kłów. Zaciskam powieki. Nie chcę widzieć własnej śmierci. Oczekuję bólu, ale nic takiego się nie staje. Zamiast tego czuję jak mięśnie łap zmiecha się napinają, co wywołuje u mnie kolejną falę bólu. Ciszę przeszywa zwierzęcy ryk. Potem widok zasłania mi jasnożółta sierść, a cielsko jej właściciela przygniata mnie do podłoża. Zginam rękę w łokciu i wyjmuję pazury miecha z własnego, lewego ramienia. Następnie robię to samo po drugiej stronie, zrzucając z siebie zwierzę. Dopiero teraz tak naprawdę czuję ból. Ramię jest głęboko rozcięte, zdobią je trzy równoległe linie, z których leje się krew. Syczę cicho.

- Clove – słyszę czyjś głos. Odwracam głowę od rany. Obok wypalonego już ogniska stoi Cato. Poznaję go po jego sylwetce. W mroku nie potrafię dostrzec twarzy. Powoli wstaję i podchodzę do chłopaka. Łapię jeden plecak i wyrzucam jego zawartość na ziemię. Biorę kawałek jakiejś szmaty i obwiązuję wokół prawego ramienia, by powstrzymać krwawienie. – Clove – ponownie odzywa się Cato. – Wszystko w porządku?

Nie odpowiadam. Dalej zawzięcie szukam jakiś bandaży. W apteczce jest wszystko co niepotrzebne. Leki na ból głowy, na zabicie gorączki, na zatrucie pokarmowe i wiele innych drobnych chorób. Maści też jest kilka. Na użądlenia (niestety nie przez osy gończe), na stłuczenie i na szybsze gojenie się ran. Odrzucam je wszystkie. Nagle dociera do mnie co przeczytałam. Łapię małą tubkę i przyglądam się jej jeszcze raz. „Lek wspomagający gojenie się ran”. Uśmiecham się do samej siebie. na dnie apteczki znajduję też trochę bandaży. Na szczęście je tam umieścili. Otwieram krem i nakładam trochę na rozcięcie. Momentalnie krzywię się z bólu. Gdy tylko maść dotyka rany, rozlega się cichy syk, a po ciele rozchodzi się nieprzyjemne pieczenie. Zaciskam zęby i pokrywam kremem resztę rany. Następnie bandażuję sobie ramię. Może i na początku bolało, ale teraz czuję wielką ulgę. Chowam wszystko z powrotem do plecaka i siadam na ziemi. Dopiero teraz znowu spoglądam na Catona. Chłopak patrzy na mnie z niepokojem. Przynajmniej tak mi się wydaje. Wstaję i podchodzę do ciała zmiecha. W plecy zwierzęcia wbity jest nóż. wokół niego sierść jest zakrwawiona. Gęsta ciecz pokryła też po części trawę.

- Clove – słyszę znowu głos Catona. Pochylam się i wyjmuję narzędzie z ciała zmiecha.

- To mój nóż – mówię, wciąż nie patrząc na chłopaka. Dochodzi do mnie ciche westchnienie. Udaję, że nie usłyszałam tego i spokojnie podchodzę do plecaków. Nóż wycieram w trawę i wkładam do jednego z nich. Zastanawiam się nad własnym zachowaniem. Czemu nie chcesz spojrzeć na niego, Clove? – pytam samą siebie. odpowiedź jest prosta. Jest mi najzwyczajniej w świecie wstyd. Nie potrafiłam pokonać zwierzęcia. Zmiech okazał się silniejszy ode mnie. Od szkolonego przez całe życie zawodowca. Od dziewczyny, która świata nie widziała poza salą treningową. Od świetnie wyszkolonego, młodego mordercy. Od osoby wręcz stworzonej do zabijania.

- Mogę dalej stać na warcie – mówię szybko.

- Clove – szepcze po raz kolejny blondyn. Nie zwracam na niego uwagi.

- Lepiej się połóż, jutro musimy stąd iść – kontynuuję.

- Clove! Spójrz na mnie!

Krzyk Catona sprawia, że milknę. Z przyzwyczajenia odwracam głowę w jego stronę. Od razu tego żałuję. Nasze twarze dzielą tylko centymetry. Mimo ciemności doskonale widzę jego niebieskie oczy. Właśnie dociera do mnie, że ta osoba dopiero co uratowała moje życie.

Przez chwile tak trwamy. Nie mam odwagi się odezwać lub choćby drgnąć.

- Pytam cię po raz kolejny i tym razem oczekuję odpowiedzi. Wszystko w porządku?

Zaciskam usta. Nie wiem co powiedzieć.

- Nic mi nie jest.

Te słowa same wypływają z moich ust. Szybko odwracam głowę. Podchodzę do jednego z plecaków i wyjmuje nóż.

- Postoję na warcie – informuję Catona i zakładam noktowizory. Nie wiem czy chłopak się zgadza, ale mnie to nie obchodzi. Chcę choć przez chwilę pobyć sam na sam z własnymi myślami. Zastanawia mnie czemu organizatorzy nasłali na mnie zmiecha. Na arenie zostało tylko pięć osób, a i tak trochę ponad dwadzieścia cztery godziny temu była uczta pod Rogiem Obfitości. Czyżby to i tak było za mało rozrywki dla Kapitolińczyków? Chyba tak, w innym wypadku organizatorzy woleliby żebyśmy sami się pozabijali, walczyli miedzy sobą, a nie ze zmiechami. Bo w końcu właśnie o to chodzi w Głodowych Igrzyskach. Żeby dzieciaki walczyły między sobą i zabijały siebie nawzajem.

Ziewam szeroko, powieki same mi opadają. Otwieram szeroko oczy. Nie mogę teraz zasnąć. Nie mogę. Nie mo…

***

Budzę się gdy pierwsze promienie słońca oświetlają moją twarz. Mrugam oczami. Kiedy orientuję się co się stało, gwałtownie wstaję. Odwracam głowę w stronę mojego sojusznika. Nadal leży tam gdzie wtedy, gdy zasypiałam. Oddycham z ulgą. Dziwi mnie, że teraz nikt nie wpadł na to by wyeliminować z gry dwóch najgroźniejszych przeciwników. Na szczęście nadal żyjemy. A przez moją głupotę mogliśmy umrzeć. Postanawiam sobie w duchu, że już nigdy nie będę tak uparta. Siadam na ziemi i wyjmuję z plecaka kawałek suszonego mięsa. Powoli żuję go i spoglądam na błękitne niebo. Nie ma na nim żadnej, nawet najmniejszej chmurki. Ciekawe jak organizatorzy to robią?

Przyglądam się maturze, gdy budzi się do życia. Ptaki zaczynają śpiewać, a wiewiórki beztrosko skaczą po drzewach. Zielone liście szeleszczą cicho na chłodnym wietrze. Uśmiecham się pod nosem i z głośnym świstem wciągam powietrze. Da się w nim wyczuć zapach igieł i żywicy.

Siedzę tak przez kilka minut, a potem niechętnie wstaję i podchodzę do Catona. łapię go za ramię i lekko potrząsam. Cofam się szybko, w ostatniej chwili unikając zderzenia z jego pięścią. Widząc zdezorientowanie na jego twarzy, zaczynam cicho chichotać.

- I co cie tak śmieszy? – pyta Cato zaspanym głosem. Jest trochę zdenerwowany.

- Ta twoja mina – odpowiadam, nie przestając się śmiać. Blondyn tylko mruży groźnie oczy. Bez słowa wstaje i bierze swoje rzeczy. Odwraca się w moją stronę i patrzy wyczekująco.

- Idziesz? – pyta lekko zniecierpliwiony. – Mieliśmy się stąd wynosić. Przynajmniej taki był plan.

Z szerokim uśmiechem podnoszę z ziemi plecak i podchodzę do Catona.

- Możemy iść – oznajmiam mu. Cato bez słowa rusza przed siebie, a ja drepczę za nim. Przedzieramy się przez krzaki z ostrymi gałęziami, które cały czas plączą mi się we włosy. Co jakiś czas muszę stawać, by wyjąć z nich jakąś większą gałązkę. Trudno mi się dziwić, że kiedy dochodzę do tej części lasy, w której krzaków jest o wiele mniej, oddycham z ulgą. Nie mam nic przeciwko drzewom czy krzewom dopóki nie staną się one denerwujące. A nie czarujmy się, ciągłe wyjmowanie gałęzi z włosów nie jest zbyt przyjemne, ani nie pomaga w przedzieraniu się przez las. Do tego strasznie spowalnia, a na arenie czas odgrywa ważną rolę.

- Jak myślisz, zdążymy? – pytam Catona, przerywając martwą ciszę. Chłopak wzdycha głęboko i odwraca w moja stronę.

- A myślisz, że skąd ja mam wiedzieć o co ci chodzi?!

Przewracam oczami.

- Oczywiście, że się pytam czy zdążymy dojść do rzeki przed zmierzchem, a o co innego mogłoby mi chodzić?

Tym razem Cato nie odpowiada.

- To zdążymy czy nie? – pytam po raz kolejny.

- Nie mam pojęcia.

Świetnie. No to się dowiedziałam. Jednak postanawiam nic nie mówić i iść dalej. Nie będę niepotrzebnie denerwowała Catona. nie jest to zbyt bezpieczne. Mimo, że jesteśmy sojusznikami, nie mogę przestać pamiętać, że organizatorzy mogą w każdej chwili zmienić zdanie. W końcu to organizatorzy. Nikt nie wie co chodzi im po głowie.

Nie wiem ile tak idziemy. Nogi powoli zaczynają mnie boleć. Z każdym krokiem jestem coraz bardziej zmęczona. Przyczynia się do tego w głównej mierze nierówny grunt, po którym ciężej się chodzi. Z zaskoczeniem stwierdzam, że mam o wiele słabszą kondycję niż na początku Igrzysk. Jest to zaskakujące. Przecież odkąd tylko znalazłam się na arenie, albo zabijam, albo uciekam. Zdawałoby się, że kondycja powinna mi się polepszyć, a stało się zupełnie na odwrót.

Wzdycham głęboko. Dzień jest gorący. Nawet słowo „upalny” nie oddaje w pełni temperatury panującej na arenie. Czuję, że ubranie klei mi się do ciała, a na czoło wstępują kropelki potu. Mam dość już tego chodzenia. Jedyne o czym teraz marzę to dojść do tej durnej rzeki wskoczyć do niej. W ubraniu.

- Jak myślisz, daleko jeszcze do rzeki? – pytam Catona, mając nadzieję, że pytanie jest w pełni zrozumiałe. Chłopak uśmiecha się szeroko i nagle staje.

- Myślę, że wcale nie jest do niej daleko.

Odwracam głowę w stronę, w którą się patrzy. Moim oczom ukazuje się krystalicznie czysta woda. Uśmiecham się szeroko.

- Wreszcie – szepczę. Mam ochotę podbiec do rzeki i do niej wskoczyć, ale w ostatniej chwili się powstrzymuję. Niekoniecznie jesteśmy tu sami. To arena, trwają Igrzyska. Trzeba by było być kompletnym głupcem by tak po prostu wskoczyć sobie do wody. Mimo, że zostało już tylko trzech przeciwników, to mimo wielkości areny najprawdopodobniej skierowali się oni w stronę rzeki. Otwarte przestrzenie nie są bezpieczne, więc jezioro przy Rogu Obfitości odpada. Jedynym miejscem gdzie można by było się ukryć i mieć stały dostęp do wody i jedzenia jest właśnie ta rzeka, jedyna na całej arenie.

Szybko pochylam się i powoli stawiam kroki, nie chcąc stanąć nawet na najmniejszej gałązce. Każdy szmer może zdradzić nasze położenie innym trybutom. Cieszę się, że przypomniało mi się coś ze szkoleń. Dobrze, że zanim zrobiłam to co chciałam, pomyślałam o konsekwencjach tego czynu. Ostrożnie podchodzę do srebrzystej tafli wody i chowam się za jednym z krzaków. Ostrożnie zza niego wyglądam.

- Co… - zaczyna Cato, ale uciszam go ruchem ręki. Patrzę w prawo i nikogo nie dostrzegam. Jednak kiedy spoglądam w dół rzeki, kąciki moich ust podnoszą się, a w oczach pojawiają się niebezpiecznie błyski. Moje przypuszczenia się sprawdziły. Wcale nie jesteśmy tu sami. Bowiem w oddali dostrzegam kąpiącą się w wodzie, rudowłosą postać.