ROZDZIAŁ 5

Zaciskam mocno zęby, kiedy  Elsia, kobieta o fioletowych, krótkich włosach, odrywa od mojej nogi plaster wraz z nim wyrywając część włosów. Chce mi się krzyczeć.

- Przepraszam – mówi, choć jej głos nie wskazuje na to by było jej przykro. – Ale tak zarosłaś. Muszę coś z tym zrobić.

- To już ostatni plaster, gotowa? – pyta Elsia. Kiwam głową, zaciskam mocno zęby. Czuję bolesne szarpnięcie. Ostatnia kępka włosów na nodze wychodzi wraz z cebulkami.
Mimo, że od kilku godzin przebywam w Centrum Odnowy, to nadal nie wiem, kto jest moim stylistą.  Najwidoczniej nie zobaczy mnie dopóki ekipa nie upora się z oczywistymi niedociągnięciami. Nacieranie mojego ciała szorstką pianką usuwającą brud i co najmniej trzy warstwy skóry i gruntowna depilacja mają na celu upiększyć mnie zanim stylista się mną zajmie.
Nawet moje paznokcie mają identyczny kształt. Czuję się jak oskubany ptak. Boli mnie skóra, ale nie protestuję ani nie jęczę.

- Dobrze sobie radzisz – mówi  Gardius. – Teraz cię nasmarujemy i nie będziesz już czuła bólu.

Elsia i Eudokia nacierają mnie balsamem. Na początku czuję nieprzyjemne pieczenie, ale po chwili działa kojąco na podrażnioną skórę.
Stoję na środku pokoju, całkiem naga. Wokół mnie trójka specjalistów trzymających pęsety przygląda mi się uważnie. Są gotowi pozbawić mnie ostatnich, niechcianych włosków. Nie jestem zawstydzona, bo oni nie przypominają ludzi.
Po kilku dociągnięciach cofają się do tyłu, podziwiając swoje dzieło.

- Jak Berro z tobą skończy będziesz wreszcie wyglądać jak człowiek – mówi Gardius i wybucha śmiechem. Uśmiecham się z wdzięcznością.

- Dziękuję – mówię.

- Nie ma za co. To nasza praca.

Elsia uśmiecha się do mnie.

- Idziemy po Berra.

Wybiegają z pokoju. Zachowują się jak skończeni idioci. Czuję, że szczerze pragną mi pomóc, że kochają to, co robią.
Drzwi się otwierają. Na salę wchodzi młody mężczyzna, zapewne Berro. Ma krótkie, czarne włosy, lekki, niebieski makijaż. Jest wysoki, ma bladą cerę. Podchodzi do mnie.

- Witaj Clove. Mam na imię Berro i będę twoim stylistą – mówi z kapitolińskim akcentem.

- Witaj – mówię.  Mężczyzna przygląda mi się uważnie, obchodzi dookoła. Niezręcznie się czuję, mam ochotę się zasłonić.

- Włóż  szlafrok – mówi. Wsuwam ręce w rękawy i idę za Berrem do sąsiedniego pomieszczenia. Siadam na jednej z kanap, stylista naprzeciwko mnie. Przyciska guzik na stole, który rozsuwa się na boki. Ze środka wysuwa się drugi blat zastawiony jedzeniem. Nakładam trochę na talerz. Nie jestem głodna.

- Porozmawiajmy o twoim stroju na ceremonię otwarcia Igrzysk. Firdia – stylistka Catona uważa, że powinniście do siebie pasować. Zgadzam się w tej kwestii. Oczywiście muszą one odzwierciedlać charakter dystryktów. Zdecydowaliśmy się na stroje prawdziwych wojowników.

Otwieram szeroko oczy ze zdziwienia. Wojownicy?
Przynosi mój strój. Jest to złota zbroja. Szybko ubieram się w nią. Pasuje idealnie. Berro robi mi jeszcze makijaż. Oglądam się w lustrze. Cieszę się, że postanowili zrobić z nas groźnych trybutów. Stylista prowadzi mnie na dolny poziom Centrum Odnowy. Jest to wielka stajnia. Na dole zauważam Cato ze swoją stylistką. Jest ubrany tak jak ja. Berro i Firdia prowadzą nas do rydwanów i ustawiają w określonych pozach.

- Pamiętajcie – mówi stylistka. – Macie wyglądać groźnie.

Rozlega się muzyka inauguracyjna Igrzysk. Grzmi w całym Kapitolu. Potężne wrota się otwierają, ukazując ulice wypełnione ludźmi. Przejazd kończy się na rynku i trwa około dwudziestu minut.  Tam zostaniemy przywitani przez prezydenta i wysłuchamy hymnu. Następnie trafimy do Ośrodka Szkoleniowego, naszego chwilowego domu. Rydwan trybutów z jedynki już rusza. Witają ich okrzyki zachwytu.  Biorę głęboki wdech i robię groźną minę.
Wyjeżdżamy na ulice. Ludzie krzyczą jeszcze głośniej. Widzę nas na wielkim ekranie. Prawdziwi wojownicy. Jedziemy po ulicach Kapitolu. Właśnie ostatni rydwan wytoczył się ze stajni. Ludzie krzyczą o wiele głośniej. Wykrzykują jakieś imię. 

- Katniss! Katniss! – słyszę. Katniss. Jak ja jej nienawidzę. Właśnie pokazują ich rydwan. Już wiem dlaczego ludzie tak krzyczą, albowiem ich stroje płoną. Czuję nieprzyjemne ukłucie zazdrości. Ta dziewczyna zabiera to co należy się mi! Sławę! Już ja się z nią rozliczę na arenie.
Dojeżdżamy na plac. Rydwany stają. Muzyka cichnie. Na balkonie staje prezydent Snow.

- Witam was trybuci na naszych siedemdziesiątych czwartych Głodowych Igrzyskach!

Tłum wiwatuje. Prezydent zaczyna przemowę. Nie słucham go. Co roku mówi to samo. Patrzę na wielki ekran. Co jakiś czas widzę na nim siebie, ale to na krótką chwilkę. Najdłużej jest pokazywany rydwan trybutów z dwunastki.
Prezydent kończy przemówienie.

- Wesołych Głodowych Igrzysk! I niech los zawsze wam sprzyja!

Robimy ostatni przejazd wokół rynku i wjeżdżamy do Ośrodka Szkoleniowego. Od razu otaczają nas ekipy przygotowawcze. Wykrzykują pochwały pod naszym adresem i oburzają się, że nas tak mało pokazywali. Nie słychać dokładnie co mówią, bo na sali jest strasznie głośnio.

- Dobrze sobie poradziliście. Wszystko wyglądało tak, jak to sobie zaplanowałem – mówi Berro.

- Wyglądaliście przerażająco – dodaje Firdia. Uśmiecham się lekko. Spoglądam na Catona, ale on nas nie słucha. Patrzy się mściwie na dziewczynę z Dwunastki.