ROZDZIAŁ 28

Wierzycie, że to już 28 rozdział? Bo ja nie do końca.
Przepraszam za tą długą przerwę, ale wena mnie opóściła, a dzisiaj cudownie powróciła. Jeszcze raz przepraszam i zapraszam do czytania.
____________________________

Cato patrzy na mnie smutno, w milczeniu. Doskonale rozumie co może oznaczać takie wspomnienie. Przynajmniej zdaje sobie sprawę, że to nic dobrego.

Opuszczam głowę i patrzę na czubki swoich butów. Jednym z nich wykopuję grudkę ziemi. Myślę o całym moim życiu. Nigdy nie byłam szczęśliwa. Nie okazywałam swoich uczuć, nikomu nie zdradzałam swoich słabości. Nie mogłam pękać. Byłam z Dwójki, dystryktu wojowników, a nie mazgai.  Powiedzenie komuś o tym co sprawia ci ból, równało się ze zdradzeniem wszystkich swoich słabych punktów własnemu wrogowi. Zawsze była możliwość, że dana osoba wykorzysta tę wiedzę przeciwko tobie.

Nigdy nie byłam szczęśliwa. Nie czułam się potrzebna komukolwiek. Byłam, bo byłam, istniałam, bo istniałam. Moje życie nie miało sensu. Wszystko ograniczało się do pójścia do szkoły i na trening. Codziennie to samo, codziennie ta sama męczarnia. Gdybym chociaż wiedziała, że moim rodzicom zależy na mnie, że mnie kochają. Możliwe, że by to coś zmieniło
Kiedy dłużej się nad tym wszystkim zastanowię, to coraz bardziej rozumiem dlaczego zgłosiłam się na Głodowe Igrzyska. Życie albo śmierć. Wygrywasz albo przegrywasz. Gdy się zgłaszałam, nie miał dla mnie zbytniego znaczenia fakt, że mogę odnieść śmierć. Byłam pewna wygranej. Tym samym chciałam pokazać rodzicom, że jestem lepsza niż myślą, że jestem warta uwagi. Dopiero teraz rozumiem, że to nie ma znaczenia. Jeśli wygram rodzice pokochają mnie właśnie za ten wyczyn, a nie widząc jaka jestem. Dla nich będzie się liczyła tylko wygrana. Dzięki mnie staliby się bardziej rozpoznawalni. Gdybym przegrała… nie sądzę by długo rozpaczali po mojej śmierci. Skoro nie zwracali na mnie uwagi za życia, to czemu mieliby to robić kiedy już będę martwa? Zresztą śmierć oznacza jedynie początek. Wierzę, że kiedyś trafię do lepszego miejsca, gdzie wszystko będzie prostsze.

Unoszę głowę i spoglądam na niebo. Powoli robi się ciemno. Strasznie szybko, to zapewne sprawka organizatorów. Na pewno uważają, że tak będziemy rozpalać ogniska i wtedy damy znaleźć się innym. W końcu muszą zrobić coś, żebyśmy zaczęli ze sobą walczyć.

-To –zaczyna Cato nieśmiało –co tak dokładnie ci się przypomniało?

Patrzę na niego smutno i przygryzam wargę. Nie mam ochoty mówić na oczach Kapitolu za kogo uważa mnie własny ojciec. Obracam szybko głowę.

-Przepraszam –mówi szybko chłopak. Siada obok mnie i obejmuje ramieniem. Czuję jak serce zaczyna mi bić szybciej. –Nie mów, jak nie chcesz.

Uśmiecham się słabo. Siedzimy tak jeszcze przez chwilę. Nagle Cato wstaje.

-Pójdę znaleźć coś do jedzenia. Zostań tu i pilnuj plecaków –dodaje, gdy widzi, że już się podnoszę. Wydymam usta i krzyżuję ręce na piersiach jak mała, obrażona dziewczynka. Blondyn tylko chichocze cicho. Odchodzi, kręcąc z rozbawieniem głową.

Siadam na kamieniu i biorę jeden plecak. Przez chwilę grzebię w środku ręką. Wyjmuję noktowizory i wkładam je. W kilka minut słoneczny i upalny dzień zmienił się w czarną, chłodną noc. Pocieram dłonie o siebie, powietrze, wydobywające się z moich ust, zamienia się w biały obłoczek. Chcę żeby Cato już tu siedział. Na szczęście nie musze długo na niego czekać. Po chwili wyłania się z drzew. W ręce ma dwa króliki. Uśmiecham się pod nosem.

-Szybko ci to poszło –mówię i wskazuję na zwierzęta.

-Pamiętaj kto przed tobą stoi –odpowiada. Parskam śmiechem.

-Skromny jesteś –szepczę, kiedy koło mnie siada. Wyrywam mu króliki.

-Jutro je upieczemy –oznajmiam. –Ja mogę stać dzisiaj na warcie –dodaję.

-Nie jesteś śpiąca? –pyta Caton.

-Wyspałam się, kiedy byłam nieprzytomna.

Wyjmuję  kilka noży, a blondyn tylko wywraca oczami.

-Niech ci będzie –mruczy  cicho i kładzie się. –Ale jak zginę, to będę obwiniać ciebie –grozi jeszcze. Tylko uśmiecham się w ciemności. Po kilku minutach Cato śpi jak zabity.

Rozglądam się dookoła. Wszędzie panuje grobowa cisza, której nie przerywa nawet najmniejszy podmuch wiatru. Wśród ciemności, drzew i krzewów nie widać żadnej żywej duszy. Żadnych zwierząt. Nawet małej myszy. Wszystko jakby wstrzymało oddech w strachu, że zostanie zauważone. Nie działa to dobrze na moją wyobraźnię. Gałęzie drzew wyglądają jak długie ramiona, a ich odgałęzienia jak zwinne palce gotowe zacisnąć się na mojej szyi. Jasny księżyc oświetla wszystko bladą, tajemniczą poświatą, aż włosy jeżą mi się na głowie, a po plecach przechodzi dreszcz. Po raz pierwszy odkąd znalazłam się na arenie czuję strach. Nie licząc uczty pod Rogiem. W pewnym momencie pomiędzy krzewami dostrzegam błyszczące ślepia. Zrywam się na równe nogi, ale oczy w tym momencie znikają. Z trudem powstrzymuję drgania nóg. Nie mogę być słaba, nie na oczach Kapitolu, Panem, rodziców. Jestem silna, wcale się nie boję.

Wśród ciszy słyszę dudniące bicie swojego serca. Przyspiesza ono gwałtownie, gdy pomiędzy drzewami znowu ukazują się te oczy. Zaciskam dłoń na nożu i cofam się trochę.

-Cato –szepczę prawie niedosłyszalnie. Głos uwiązł mi w gardle. Po chwili z krzaków wynurza się… coś. Nie mam pojęcia co to jest. Zwierzę, bo tak nazywam je w myślach, ma smukłą sylwetkę. Błyszczące ślepia są doskonale widoczne w mroku, nawet bez użycia noktowizorów. Szpiczaste uszy muszą być bardzo czułe na dźwięki. Pysk wygląda trochę jak mieszanka tygrysa i pumy. Gładką, żółtą sierść pokrywają czarne plamy. Miękkie, duże łapy delikatnie stąpają po ziemi, nie łamiąc żadnej, nawet najmniejszej gałązki, a ostre pazury bielą się w świetle księżyca. Ogon zwierzęcia drga nerwowo, a jego oczy, zapewne doskonale widzące w ciemności, patrzą dokładnie na mnie. Zastygam w miejscu. Nie wiem czy uciekać, czy walczyć. Myśl logicznie! –nakazuję sobie. Nie mogę uciec. Wtedy zwierzą na pewno ruszy w pogoń za mną. Jestem ofiarą. Pozostaje mi się tylko bronić.

Nie spuszczam tego czegoś z oczu. Nigdy nie widziałam podobnej istoty. To zapewne zmiech. Nie ma innej opcji. Zwierzę robi jeszcze kilka kroków w moją stronę. Staje mniej więcej w odległości jakiś pięciu metrów ode mnie. Zastanawiam się ile zajmie mu przebycie ich. Może udałoby mi się wdrapać na drzewo. Nie, nie mogę tak zostawić Catona. Możemy wygrać we dwoje. Ja mu w tym pomogę.

Patrzę jeszcze przez chwile na zwierzę. Nim zdążę choćby drgnąć, zmiech rzuca się na mnie z ogłuszającym rykiem.

____________________________________

Zapraszam również do przeczytania bloga o Catonie <tutaj> Mnie się on bardzo spodobał. Pozdrawiam wszystkich :D