ROZDZIAŁ 18

Odwracam się i odchodzę.

-Clove, błagam cię –mówi chłopak. Nie odpowiadam. Nawet się nie odwracam.

-Dlaczego to robisz? –pyta Cato ze smutkiem.

-Ten sojusz nie ma sensu. I tak zaraz musielibyśmy go zerwać.

Odwracam się. Staję i rozkładam ręce.

-Śmiało, możesz mnie teraz zabić –mówię patrząc mu w oczy.

-Nie zrobię tego –odpowiada.

-W takim razie żegnam.

To mówiąc odchodzę.
Idę przed siebie, w głąb lasu. Jestem głupia. Co ja zrobiłam? Zerwałam sojusz z moim najgroźniejszym przeciwnikiem. I jestem teraz sama. W prawdzie mam trochę jedzenia, ale na długo to nie starczy. Będę musiała zapolować. Kieruję się w stronę rzeki. Właśnie tam zamierzam spędzić noc. Czekają mnie dwa dni drogi, ale wytrzymam. Mam jeszcze trochę wody, powinno wystarczyć.

Idę bez przerwy. Chcę być jak najdalej od rogu, od Catona. Po drodze mijam krzaki pełne wielobarwnych kwiatów. Tu jest pięknie. Szkoda, że zauważam to dopiero teraz. Właśnie teraz.

Siadam pod wielkim drzewem. Zaczyna się robić ciemno. Wchodzę do jakiejś małej jaskini wydrążonej w skale. Wejście do niej zakrywam wielkim krzakiem i zerwanymi z drzewa gałęziami. Podziwiam swoje dzieło. Nie jest to perfekcyjnie zrobiony kamuflaż, ale jak na kogoś kto nigdy się tym nie zajmował wygląda naprawdę znakomicie.

Wchodzę do środka i rozpalam malutkie ognisko. Robi się naprawdę zimno. To na pewno sprawka organizatorów. Na szczęście ogień nie daje dużo światła, ale roślina mocno się dymi. Nie boję się moich przeciwników, ale nie chcę się udusić.

W jaskini nie jest zbyt ciepło. Wchodzę do śpiwora i opatulam się nim. Rozlega się hymn. Robi się trochę jaśniej. Z ciekawością wyglądam na dwór. Na niebie ukazuje się twarz Glimmer i Ariadne. Tylko one dziś zginęły. Czyli zostało nas dziesięciu.

Nie jestem śpiąca, nie mogę zasnąć. Co ja zrobiłam? Jak mogłam zerwać ten durny sojusz? Po policzkach spływają mi łzy. Na szczęście kaptur i śpiwór zakrywają moją twarz. Nie mogę pozwolić na to by ktoś zobaczył mnie w tej chwili słabości.

Łzy przynoszą ulgę. To dziwne, nigdy wcześniej nie płakałam, bo u nas oznaczało to, że jest się słabym, a tego nie można było okazywać. Inaczej by cię wyśmiali. Nie przypuszczałam, że to pomoże mi się uspokoić. Jednak moje myśli wciąż błądziły wokół Catona. Każde ze wspomnień z nim związanych sprawiało mi ból. Najprawdopodobniej już nigdy go nie zobaczę. Nawet jeśli tak, to będę musiała go zabić. Nie będę miała żadnego wyboru.

Powoli zasypiam, myśląc o mojej najbliższej przyszłości.

***

Budzę się wcześnie rano, czując, że coś jest nie tak jak trzeba. Wychodzę ze śpiwora. Mam nadzieję, że moje oczy nie są zapuchnięte. Wtedy wydałoby się, że płakałam. A to byłoby straszne. Byłby to mój koniec.

Wkładam rzeczy do plecaka i wychodzę z jaskini. Dopiero świta. Pierwsze ptaki już śpiewają, cały otaczający mnie świat się budzi. Promienie wschodzącego słońca lekko oświetlają moją twarz. Wydaje się, że nic nie może zakłócić tego pozornego spokoju.

Chyba większość osób widząc to wszystko od razu by się rozluźniło, ale ja do nich nie należę. Szósty zmysł podpowiada mi, że jest tu ktoś jeszcze. Ktoś kto nade wszystko pragnie mojej śmierci, a ja jego.

Kątem oka zauważam ruch z mojej prawej strony. Reaguję natychmiastowo. Mięśnie się napinają. Sięgam po nóż jednocześnie schylając głowę. Topór mija ją o włos. Odwracam się z zamiarem wbicia przeciwnikowi broni w brzuch. Jednak robi on unik. Zauważam twarz. To chłopak z Dziesiątki. Ten z chorą nogą.

Mój umysł daje mi wyraźną komendę. Wykorzystaj słabości przeciwnika. Tak właśnie robię. Zaczyna się walka, to co lubię najbardziej. Mimo nie do końca sprawnej nogi, chłopak okazuje się być bardzo zwinny. Odpieram jego ataki, jeden po drugim. Czasem przeciwnik próbuje wbić mi topór w brzuch, innym razem w głowę. Nie jestem zbyt dobra w walce wręcz, ale sobie radzę. Teraz ja zaczynam atakować. W pewnym momencie chłopak spycha mnie na drzewo i przykłada nóż do gardła. Kopię go z całej siły w chorą nogę. Chłopak upada. Z bólu zaciska powieki. Przygniatam go do ziemi.

-Ze mną nie można tak łatwo wygrać.

To mówiąc, powoli wbijam mu nóż w pierś. Na koniec lekko go przekręcam. Chłopak wydaje z siebie cichy jęk pełen bólu. Po jego oczach widzę jak uchodzi z niego życie. Wyjmuję nóż z jego ciała. Mój przeciwnik nadal żyje, ale ledwo, ledwo. Nie wiem czy jestem litościwa, czy uwielbiam zabijać, ale podrzynam mu gardło.

Słychać donośny huk armatni. Chłopak z Dziesiątki leży na ziemi w kałuży krwi. Martwy. Zabieram mu plecak i broń. Biorę swoje rzeczy i odchodzę, aby organizatorzy mogli zabrać ciało. Siadam na jednym z kamieni. Wszystko co zabrałam chłopakowi jest szkarłatne i lepkie od jego krwi. Tak samo jak moje ręce i ubranie. Oddycham głęboko. W powietrzu da się wyczuć osobliwy zapach rdzy i soli. Przed chwilą zabiłam kolejną osobę. Jak tak dalej pójdzie Igrzyska skończą się bardzo szybko. Mam nadzieję, że to ja będę osobą która wygra, zabijając większość osób.

Wstaję i wracam do jaskini w której spędziłam noc. Ciała już nie ma. Przechodzę przez szkarłatną kałużę i idę przed siebie. Przed zmierzchem mam zamiar być już nad rzeką.