ROZDZIAŁ 20

Wstaję i schodzę ze skały. Ponieważ robi się ciemno, wchodzę do jednej z jaskiń. Wejście szczelnie zasłaniam gałęziami i liśćmi. Zdawałoby się, że w takim miejscu nikt z oglądających mnie ludzi mnie nie widzi, ale na arenie w każdej norze jest zamieszczona kamera. Widzowie muszą wiedzieć co się dzieje z ich ulubieńcami.

Z plecaka wyjmuję śpiwór i wchodzę do niego. Po kilku minutach zapada noc. Mój oddech zamienia się w białą mgiełkę. Jestem stu procentowo pewna, że to sprawka organizatorów. Specjalnie manipulują temperaturą na arenie, żeby było ciekawiej, aby trybuci z zimna rozpalali ogniska i dawali się znaleźć innym. Muszą robić coś byśmy walczyli.
Leżę na zimnej, kamienistej ziemi. Zostało nas tylko dziewięciu. Żeby wygrać wystarczy jak zabiję zaledwie osiem osób. Tylko osiem… w tym Catona. Tego przystojnego blondyna, z pięknymi, niebieskimi oczami. Tego silnego chłopaka, który nigdy w życiu nie podda się bez walki. Tego idiotę, który zakochał się w Glimmer. Na myśl o tej dwójce robię się smutna i wściekła. Gwałtownie się podnoszę, biorę jakiś kamień i ciskam nim z całej siły w ziemię. Wbija się on w podłoże. Przez chwilę patrzę na kawałek skały. Ukrywam twarz w dłoniach. Żałuję, że się zgłosiłam, że się urodziłam, że muszę być człowiekiem. Jak każdy człowiek jestem słaba, bo mam uczucia, nie ważne ilu ludzi zabiję. Potrafię kochać i to jest moja największa wada. Nękana tymi myślami, zasypiam.

***

Idę pięknym, szmaragdowym lasem. Moją drogę ścielą trupy. Ciała martwych dzieciaków są za mną i przede mną. Moje nogi są pobrudzone szkarłatną krwią. W powietrzu czuć zapach rdzy i soli. Jednak mnie nie obchodzą martwi. Jedyne co dostrzegam to stojący na łące naprzeciwko mnie chłopak. Jest wysoki i umięśniony, ma blond włosy. Cato. Mój ostatni przeciwnik. Tylko my zostaliśmy na arenie. Ale on nie zamierza mnie zabić. Spokojnie podchodzę do niego. Widzę, że w dłoni trzyma jakieś ciemne, małe owoce. Łykołaki. Patrzę na niego, nie wiedząc co zamierza. Wiem jedno. Każde z nas chce wrócić do domu.

Chłopak kładzie mi na dłoni trochę owoców.

-Razem? –pyta, patrząc mi w oczy. Czyli albo wygramy obydwoje, albo w tym roku nie będzie zwycięzcy.

-Razem –odpowiadam bez wahania i podnoszę dłoń do ust.

Budzę się i szybko rozglądam po otaczającym mnie wnętrzu. Jasne promienie słońca delikatnie rozświetlają jaskinię. To był tylko sen. Tylko sen, nic więcej. Wiem, że nie ma możliwości, żeby wygrała dwójka trybutów. To wbrew zasadom. Jednak bardzo bym chciała wraz z Catonem wrócić do Dwójki. Chciałabym żeby reflektory oświetliły nasze twarze, a korony spoczęły na naszych głowach. Potrząsam gwałtownie głową. Opanuj się Clove. Nie myśl o takich rzeczach. Od zwycięstwa dzieli cię jeszcze ósemka trybutów. Lepiej skup się na przeżyciu tego dnia, nie na głupich marzeniach.

Wychodzę ze śpiwora i wkładam go do plecaka. Podnoszę się z ziemi. Rozglądam się po jaskini, aby upewnić się, że niczego nie zostawiłam. Wychodzę na dwór. Nie widzę nikogo w pobliżu. Postanawiam iść z nurtem rzeki. Wtedy zawsze będę miała dostęp do świeżej wody oraz zwierząt, które mają w tym miejscu wodopój. Po jakiś dwóch godzinach marszu postanawiam zrobić sobie przerwę. Siadam na ziemi i wpatruję się w przestrzeń. Zjadam trochę suszonej wołowiny, piję wodę. Po krótkim odpoczynku wstaję. Odwracam głowę w prawo. Na niebie widzę gęsty dym, unoszący się nad lasem. Zastanawia mnie kto był tak głupi by rozpalić ognisko.

Zabieram swoje rzeczy i zaczynam zmierzać w tamtym kierunku. Jestem lekko podekscytowana. Za chwilę będę miała okazję zabić kolejną osobę. W duchu mam nadzieję, że tą osobą jest Katniss Everdeen. Od samego początku marzę, żeby ją zabić. Idę powoli i cicho. Zdaje się, że nic nie jest w stanie zagłuszyć tego spokoju. Wtedy rozlegają się głośne wystrzały, a ziemia zaczyna się trząść. Każdy wybuch powoduje mocne wstrząsy podłoża. Trwa to kilka minut. Kiedy wszystko się uspokaja zapada głucha cisza. Powoli dociera do mnie co było powodem tych wybuchów. Dociera do mnie, że zaledwie przed chwilą ktoś wystrzelił w powietrze wszystkie zapasy należące do Catona i Marvela. Wiem, że mogła to zrobić tylko jedna osoba. Katniss.

Przez jakiś czas stoję nieruchomo. Oczami wyobraźni widzę wściekłość Catona. Zapewne Sherwin już nie żyje. Musiała być jakaś ofiara, inaczej Cato nie byłby Catonem. Jestem zupełnie pewna, że znajduje się w takim stanie, że z łatwością rozszarpałby na strzępy każdego, kto wszedłby mu w drogę. To trochę śmieszne i przerażające zarazem.

Potrząsam głową i postanawiam iść dalej. Nie mogę zwlekać, tutaj liczy się każda sekunda. Chcę jak najszybciej znaleźć się w pobliżu osoby, która rozpaliła ognisko. Chcę wiedzieć kto był tak głupi, że wskazał drogę do miejsca swojego pobytu innym. Kto jest takim idiotą, że nie przewidział odwiedzin zawodowców. Kto nie posiada mózgu, skoro sprowadził na siebie pewną śmierć, na pewno w wielkich męczarniach. Kto jest tak pewny siebie, że myśli, że z każdej sytuacji wymknie się bez szwanku, że nie poniesie żadnych obrażeń w walce. Chcę w końcu kogoś zabić.

_________________________________

Już 20 rozdział. Rozpędziłam się. Hehe.
Wiem, że rozdział wydaje się być krótki, ale to przez to, że nie ma w nim dialogów.
Notka zadedykowana Emily Saws (zorientowałam się, że tu jeszcze nic ci nie dedykowałam, a miałam taki zamiar, mam nadzieję, że notka ci się spodoba)
Chcę podziękować za wszystkie miłe komentarze oraz za to, że blog ma już ponad 3000 wyświetleń. Bardzo miło mi to widzieć.
Podoba wam się nowy szablon? Wykonała go Jill z Zaczarowanych Szablonów :)
Pozdrawiam wszystkich czytelników.