ROZDZIAŁ 3

Do pokoju wchodzi Keri, wciąż z idiotyczną zielono-żółtą peruką na głowie. Podchodzi do mnie.

- Chodź Clove. Zaraz wyjeżdżamy.

Dopiero teraz zwracam uwagę na jej wygląd. Ma jasne, falowane włosy do ramion, a co do tego, że to peruka nie mam żadnych wątpliwości. Ubrana jest w niebieską sukienkę na ramiączkach w odcieniu bezchmurnego nieba... albo morskim, ale nie jestem pewna, bo nigdy nie widziałam morza. Buty mojej opiekunki oczywiście są niebieskie i mają bardzo wysokie obcasy. Jak można chodzić w czymś takim?

- O już jesteście – mówi Keri z uśmiechem. Patrzę w bok i widzę Catona. Prowadzi go Lyme, nasz mentor... albo mentorka, gdyż jest to kobieta, ale nie zwykłam zawracać sobie głowy takimi szczegółami.
Wsiadamy do czarnego samochodu i jedziemy na dworzec, oczywiście pod nadzorem Strażników Pokoju. Jak co roku, na peronie roi się od kamerzystów, lecz prócz nich czekają na nas obywatele dwójki, aby się z nami pożegnać. Przez chwilę stoimy w drzwiach wagonu aby kamery nasyciły się naszym widokiem. Nie żeby było czym, ja urodę nie grzeszę, zakładam, że to Cato pojawia się na ekranie, ze swoimi rozmierzwionymi przez wiatr włosami i powalającym spojrzeniem.

W końcu wchodzimy do pociągu, na co oddycham z ulgą. Nie jestem piękna ani nawet ładna, dlatego niepewnie czuję się przed kamerami.
Pojazd rusza, a prędkość zapiera dech w piersiach. Nie jedziemy jakimś zwykłym pociągiem tylko jednym z kapitolińskich bolidów! Jeżdżą one ze średnią prędkością czterystu kilometrów na godzinę, co dla zwykłych mieszkańców dystryktów jest niezwykle imponującym wynikiem.

- Jutro będziemy w Kapitolu – informuje nas Keri, a ja otwieram szerzej oczy. Tak szybko?, mam ochotę zapytać, ale milczę. Już jutro zobaczę najważniejsze miasto w całym Panem. Już jutro znajdę się w stolicy świata.

Opiekunka prowadzi mnie do mojego wagonu i informuje, że mogę robić co chcę, włożyć co chcę, wszystko jest do mojej dyspozycji, ale za godzinę mam być gotowa do kolacji. I mam się na niej zjawić, bo będą omawiane bardzo ważne sprawy, które wpłyną na całe szkolenie. Uśmiecham się tylko, mówię, że oczywiście przyjdę i gdy Keri odchodzi, przewracam oczami i wymownie spoglądam w sufi. Ważne sprawy, taaaa, jasne.
Wchodzę do pokoju. Pomieszczenie w jakim się znalazłam jest urządzone jeszcze wykwintniej niż pokój w Pałacu Sprawiedliwości. Wielkie łoże ustawione jest w głębi pomieszczenia, pościel swym kolorem przypomina krew. Obok jest ustawiony mały stoliczek z jakiegoś ciemnego drewna, z takiego samego wykonane są inne meble i drzwi. Kryształowy żyrandol wisi wysoko nad moją głową i pobrzękuje co chwila cicho.
Obok szafy znajduje się wejście do łazienki, przestronnego pomieszczenia z różnymi urządzeniami, których przeznaczenia nie mogę się domyślić. Postanawiam wziąć gorący prysznic i szybko zrzucam z siebie liliową sukienkę mojej cioci. Niestety czeka mnie niespodzianka, albowiem w kabinie nie ma kurków tylko panel sterowania z mnóstwem przycisków. Wciskam jeden z nich i zaraz oblewa mnie strumień przyjemnie chłodnej wody. Przez chwilę bawię się przyciskami, aż wyreguluję jej temperaturę i przymykam powieki. W domu nie mamy prysznica ani bieżącej ciepłej wody. Chyba, że latem.
Wychodzę z kabiny. Wycieram się puszystym, miękkim ręcznikiem i wyjmuję z szuflady szczotkę. Kapitolińczycy najwidoczniej pomyśleli o wszystkim, stwierdzam, gdy rozczesuję włosy i związuję je w wysoką kitkę. W moim pokoju jest wszystko, a znalezione w szafie ubrania leżą na mnie idealnie. Wyjmuję pierwszą lepszą koszulkę i krótkie spodenki. W sukience czułabym się niepewnie, nie jestem przyzwyczajona do noszenia takich rzeczy.
W ostatniej chwili przypominam sobie o bransoletce. Szybko zakładam ją na rękę.

Ktoś puka do drzwi.

- Clove, chodź już na kolację. - Słyszę i wzdycham. Znów ta irytująca kobieta, przechodzi mi przez myśl, nim wychodzę na korytarz.

Wraz z Keri podążam do jadalni, równie dobrze urządzonej co mój pokój. Przy stole siedzi Cato i Lyme, zawzięcie o czymś dyskutują. Zajmuję miejsce obok chłopaka i rozglądam się po wnętrzu. Ściany jadalni są wyłożone boazerią, otaczają mnie obite ciemnym aksamitem fotele i sofy. Następnie mój wzrok pada na zastawiony stół. Na sam widok potraw robię się głodna.

Zjadam zupę marchwiową, sałatkę z kotletami jagnięcymi, piure ziemniaczane, tort czekoladowy i sernik. Wszystko popijam sokiem pomarańczowym. Chociaż staram się nie jeść zbyt dużo, już po chwili robi mi się niedobrze. Co za dużo, to niezdrowo.
Czekam, aż inni skończą jeść i nerwowo stukam koniuszkami palców o blat. Stuk, stuk, stuk. Stuk, stuk.
Kiedy każdy się najadł, Keri prowadzi nas do innego przedziału, aby obejrzeć podsumowanie dożynek. Oglądamy inne losowania, jedno po drugim, a ja już wyłapuję moje ofiary i wyszukuję ludzi do pomocy. Po chwili wiem już, kto będzie moim sojusznikiem. Glimmer, olśniewająco piękna blondynka i Marvel, chydy, ale umięśniony szatyn z Pierwszego Dystryktu oraz Ariadne, dziewczyna z niewiarygodnie dużym zielonymi oczami i Dom, wysoki i postawnej budowy, oboje z Czwórki. Zastanawiam się jeszcze nad ciemnoskórym chłopakiem z Jedenastki. Reszta nie jest warta uwagi, zastraszone dzieciaki, które nigdy na oczy noża nie widziały. Jedyną osobą, którą jeszcze zapamiętuję, to dziewczyna z Dwunastki, Katniss która zgłasza się na Głodowe Igrzyska i zajmuje miejsce młodszej siostry. Jest w niej coś, co mnie niepokoi, może wyczuwalna w jej postawie duma. Postanawiam, że to ja będę tą która ją zabije.

Kiedy relacja się kończy, bez słowa wychodzę z przedziału i idę do swojego pokoju. W połowie korytarza dogania mnie Cato.

- Clove, tak? – pyta. Przytakuję. – Jestem Cato – przedstawia się i wyciąga dłoń w moim kierunku. On chyba mnie nie pamięta, bo zdaje się nie czuć do mnie żadnych negatywnych emocji, których się spodziewałam. – Co myślisz o reszcie trybutów?

- Słabeusze – odpowiadam bez wahania. – Nawet nie starali się udawać, że się nie boją. Nie będę miała kłopotów z zabiciem ich. Chociaż z tym z Jedenastki może być większy problem.

Kiwa potakująco głową i po jego minie poznaję, że również nie miałby nic przeciwko, gdyby z ogromnym chłopakiem z Jedenastki udało się założyć sojusz.

- Też zwróciłaś na niego uwagę?
Kiwam głową.

- Tak. I na ta dziewczynę z Dwunastki, Katniss.

W jego oczach widzę, że on też ją zapamiętał. Z zewnętrznych dystryktów nie pojawiają się ochotnicy, no chyba, że ktoś marzy o samobójstwie i chce zaznać trochę radości i luksusów przed śmiercią, ale Katniss na taką osobę nie wyglądała.
Przez chwilę idziemy w milczeniu.

- W czym jesteś dobra? - pyta Cato, a ja przenoszę na niego zdziwione spojrzenie. Naprawdę nie pamiętasz?, chcę zapytać, ale w porę gryzę się w język.

- W rzucaniu nożami.

Lekko mnie zaskoczył tym pytaniem, myślałam, że to już wie. Ale czego ja się spodziewałam? Że zapamięta jakaś drobną dziewczynę, która nie potrafiła się z nim dogadać?
Uśmiecha się i otwiera drzwi do swojego przedziału.

- To do jutra – mówi, zamykając je. Przez chwilę wpatruję się w ciemne drewno i nie wiem, co powiedzieć. Głośno wypuszczam powietrze z płuc. Pierwsze koty za płoty.
Idę do swojego pokoju i biorę gorący prysznic. Nie bawię się przyciskami, nie mam na to czasu, siły i ochoty. Wkładam piżamę i szybko włażę pod kołdrę. Rozmyślam o mojej rozmowie z Cato. Zauważyłam, że kiedy mówiłam o Katniss, jego wyraz twarzy się zmienił. Wygląda na to, że nie tylko ja chcę ją zabić.