ROZDZIAŁ 25

Obiecałam i jest! Z okazji końca świata ;P Trochę nudny moim zdaniem, ale w następnym akcja się rozwinie. Rozdział 26 już w niedzielę, więc długo nie poczekacie :D Wtedy wszystko się okaże, huehue
Miłej lektury
_______________________________

-Nie spodziewałem się, że jeszcze kiedyś cię zobaczę –mówi do mnie Cato. Uśmiecham się lekko. Siedzę na zielonej trawie tuż przy Rogu Obfitości. W ręce trzymam nóż i kręcę nim w dłoniach. Obok mnie na ziemi leży Cato. Wpatruje się w niebo. W lewej ręce trzyma miecz, jest gotowy zaatakować naszych przeciwników, o ile by się tu zjawili.

-Ja też –odpowiadam. –Ale skoro zasady się zmieniły, to trzeba połączyć siły i wspólnie zapolować na resztę.

Mówię resztę, ale najbardziej chodzi mi o Katniss Everdeen. Moja normalna natura powróciła, wraz ze spotkaniem z Catonem.
-Pewnie szuka Kochasia –oznajmia blondyn.

-Pewnie masz rację. Ciekawe jak mu się udało przeżyć przez ten cały czas?

-Nie mam pojęcia –burczy Cato ze złością. –Połowa mięśni w jego udzie jest rozcięta, myślałem, że wykrwawi się na śmierć.

Chłopak ze złością wbija swój miecz w wysuszoną ziemię. Spoglądam na niego z ciekawością. Zastanawia mnie dlaczego nie zabił Peety, kiedy miał na to okazję. Wolę jednak go o to nie pytać, widząc jaki ma humor na samo wspomnienie chłopaka.

-Co robiłeś po moim odejściu? –pytam tylko. Cato podnosi się i opiera na łokciach.

-Zostałem w obozie z Marvelem i Sherwinem. Potem ktoś wysadził nasze wszystkie zapasy. Zostało tylko kilka rzeczy, wydobyłem je spod innych. Reszta –odwraca głowę w stronę sterty czarnych, brudnych szczątków czegoś co kiedyś było całym naszym jedzeniem oraz bronią. –Sama widzisz co z tego zostało.

-Wiesz kto to zrobił? –pytam go, chociaż domyślam się jaka jest odpowiedź. Blondyn tylko patrzy na mnie z uśmiechem.

-Jak to kto? Oczywiście, że Katniss Everdeen.

Uśmiecham się pod nosem. Łapię nóż za trzonek i rzucam w złotą konstrukcję. Ostrze z łatwością wbija się w połyskujący metal, rozgrzany od promieni słońca.

-Musimy stąd iść –mówię nagle. –Jutro rano musimy się stąd wynosić.

Cato podnosi głowę i patrzy na mnie ze zdziwieniem.

-A to dlaczego? –pyta tylko.

-Bo wszyscy wiedzą gdzie jesteśmy.

-Chyba nie pękasz?

Spoglądam na niego, posyłam Catonowi najbardziej mordercze z moich spojrzeń. Już bardziej obrazić mnie nie mógł.

-Oczywiście, że nie –oznajmiam stanowczo. –Nie boje się przeciwników. Tylko, że musimy ich znaleźć –mówię odwracam głowę w stronę chłopaka. –Chyba, że chcesz żeby znaleźli ciebie –dodaję. Cato tylko przewraca oczami, ale nic nie odpowiada.

-Wiesz co się stało z Marvelem? –pyta nagle. Nie spodziewałam się tego pytania.

-On nie żyje –mówię tylko szybko.

-Nie żyje?

-Tak, NIE ŻYJE –powtarzam z naciskiem na ostatnie dwa słowa.

-Jak to się stało? –w głosie Catona słychać było obojętność. Czuję, że pyta o to tylko dlatego, że chce wiedzieć kto to zrobił.

-Zabiła go Katniss Everdeen- oznajmiam ze złością. To ja chciałam to zrobić, zemścić się za śmierć Rue. Oczywiście Cato nie mógł tego wiedzieć.

Na dźwięk imienia Dwunastki, podnosi się i spogląda na mnie uważnie.

-Skąd to wiesz? –pyta podejrzliwie. Odpowiadam szybko.

-Widziałam ją, jak strzeliła do Marvela z łuku. Szybka jest, była zbyt daleko żeby ją zabić.

Kłamię z łatwością, wiem, że Cato nie może się dowiedzieć o tym co się stało. Pewnie ludzie z Kapitolu, słysząc to, myślą, że stchórzyłam, ale tak nie jest. Po prostu nie chcę stracić sojusznika. Nie teraz.

-Musimy się jej pozbyć. Jak najszybciej –szepczę groźnie.

-Ej, ej, ej, spokojnie. Jeśli już ktoś ją zabije to tylko ja –mówi Cato z uśmiechem.

-Chyba sobie żartujesz! –wykrzykuję ze śmiechem. –Kto ją pierwszy znajdzie, ten zabije –dodaję.

-W takim razie nie masz żadnych szans, złotko.

Na jego słowa lekko się rumienię. Cieszę się, że jest ciemno i, że tego nie widać. Po chwili niebo rozświetla jasne godło Kapitolu. Potem ukazuje się twarz Marvela, a następnie Rue. Potem znowu zapada ciemność.

-Dobra, mogę stanąć na warcie –mówi Cato po chwili. Kiwam tylko głową na zgodę i kładę się na twardej ziemi. Szybko zasypiam.

***

Budzę się wczesnym rankiem.

-Miałeś mnie obudzić –mówię do Catona. –Mieliśmy się zmienić na warcie.

-Jakoś nie byłem śpiący.

Patrzę na chłopaka ze zdziwieniem. Wzruszam tylko ramionami. Blondyn wstaje i pakuje wszystko, co nam został, do wielkiego plecaka i zarzuca go na plecy.

-Lepiej już stąd idźmy.

Kiwam głową i również się podnoszę. Podążam za Catonem. Wchodzimy do lasu. Zmierzamy w kierunku rzeki.

-Masz zamiar kogoś znaleźć? –pytam, przerywając ciszę. Cato przytakuje.

-Tak. Mam nadzieję, że będzie z Kochasiem. Wtedy nie mają szans.

Uśmiecham się na samą myśl co zrobię Dwunastce jak ją znajdę.

Po jakiś dwóch godzinach marszu, staję.

-Może odpoczniemy trochę? –pytam Catona. Ten bez słowa kiwa głową i siada na dużej skale.

-Mamy coś do jedzenia?

-Nie –odpowiadam i marszczę brwi. Biorę jeden z noży. –Zaraz wracam –mówię i odchodzę. Idę między krzakami. Po kilkuset metrach staję. Rozglądam się uważnie. Między gałęziami dostrzegam rudą wiewiórkę. Zabijam ją bez wahania. Życia pozbywam również dwa dorodne króliki. Z zadowoleniem wracam do Catona. Rzucam mu pod nogi zwierzęta i mówię z uśmiechem:

-Teraz już mamy coś do jedzenia.

Cato tylko unosi brwi.

-Że ci się chciało.

Podchodzę do jednego z drzew i odcinam kilka gałęzi. Potem za pomocą zapałek rozpalam piękne ognisko.

-Może pomóc? –pyta Caton, stając obok mnie.

-Możesz obedrzeć mięso ze skóry i wypatroszyć zwierzęta –odpowiadam szybko. Nienawidzę tych czynności.

-CO?!

Blondyn patrzy na mnie ze zdziwieniem.

-Sam się pytałeś –mówię z uśmiechem triumfu.

Kiedy ognisko huczy i grzeje, spoglądam na Catona. Patrzy na mięso z obrzydzeniem.

-Nigdy więcej –szepce, myśląc, że go nie słyszę. –Jakoś straciłem ochotę na jedzenie –dodaje głośniej. Uśmiecham się pod nosem.

Piekę mięso długo, aby mieć pewność, że nie jest surowe. Potem owijam je folią i wkładam do plecaka. Będzie na później, sama nie jestem głodna.

Siedzimy tak przez jakąś godzinę, w ciszy, którą przerywa głos Claudiusa Templesmitha.

-Uwaga trybuci! Chcę zaprosić was wszystkich na wielką ucztę przy Rogu Obfitości!

Patrzę z uśmiechem szaleńca na Catona. Będziemy mogli wyeliminować kolejne osoby z gry.

-Wiem, że część z was nie jest zainteresowana tą propozycję, ale każde z was czegoś bardzo potrzebuje. Znajdziecie to o świcie, na ziemi przy Rogu. Powodzenia, i niech los zawsze wam sprzyja!

Wszystko milknie. Przez chwilę patrzę w niebo, czując obezwładniającą chęć mordu. Odwracam się w stronę Catona i widzę, że on czuje dokładnie to samo. Z ekscytacją w głosie wypowiadam zaledwie dwa słowa, które wystarczają.

-Katniss Everdeen.