ROZDZIAŁ 21

Idę szybko, wręcz biegnę. Bardzo mi zależy na dotarciu do tego kogoś. Nagle staję. Po mojej prawej stronie pojawia się kolejny słup gęstego, czarnego dymu. Staję. W jednej sekundzie przez mój umysł przebiegają tysiące myśli. Szybko dochodzę do jednego logicznego wniosku. To wszystko służy odwróceniu uwagi. Nikt nie byłby taki głupi. To wszystko było zaplanowane. Tylko pytanie brzmi przez kogo.

Siadam na ziemi. Dałam się wrobić. Wyszłam na głupią na oczach kraju. Ukrywam twarz w dłoniach. Ty głupia Clove! Podnoszę głowę. Myśl Clove, myśl! Ktokolwiek tego nie zaplanował nadal może być niedaleko ognisk. Czyli wciąż mam szanse go złapać i zabić. Przybliżyć się do zwycięstwa, powrotu do domu. Jak na zawołanie wstaję. Nie mam zbyt wiele czasu, na pewno Cato i Marvel też szukają owej osoby. Muszę zdążyć do niej dotrzeć przed nimi. Tym bardziej jeśli jest nią Katniss Everdeen. Ruszam przed siebie, aby dojść na miejsce jak najszybciej.

***

Stoję na polanie. W ręce trzymam nóż. Ostrze, tak samo jak moje ubranie, jest cale pobrudzone szkarłatnym płynem. Krew należy do Katinss Everdeen, którą zaledwie przed kilkoma minutami zabiłam, bez mrugnięcia okiem. Jej głowa leży w odległości połowy metra od reszty ciała. Czuję na sobie czyjś wzrok. Wpatruje się we mnie mała dziewczynka. W jej pięknych, złotych oczach widać przerażenie.

-Rue –zwracam się do niej cicho. Jestem pewna, że mnie słyszy, bo cały świat zamarł. –Rue. Nie chcę cię zabić –mówię spokojnie. Po jej minie widzę, że w to nie wierzy, nie ufa mi. Zresztą nie dziwi mnie to. Zaledwie przed chwilą z zimną krwią zabiłam jej sojuszniczkę.

-Możesz iść. Możesz odejść, śmiało, a ja nie będę cię ścigać. Nie pragnę twojej śmierci. Przynajmniej na razie jej nie pragnę.

Rue patrzy na mnie z szeroko otwartymi oczami. Po chwili je mruży.

-Niby dlaczego miałabym ci wierzyć? –pyta, wpatrując się we mnie przenikliwie. Kładę nóż na ziemi lekko opuszczam głowę.

-Bo w walce nie będę miała żadnych trudności z zamordowaniem cię. Nie zagrażasz mojej wygranej, w walce wręcz nie miałabyś ze mną żadnych szans.

Mówię całą prawdę, to co sobie myślę.

-Dlaczego mnie nie zabijesz? –pyta. Już się nie boi, nie obchodzi ją fakt, że może umrzeć.

-Ponieważ cię polubiłam –mówię szybko, na jednym wydechu. –A teraz idź, bo zmienię zdanie.

Dziewczynka rzuca w moją stronę ostatnie spojrzenie, pełne ciekawości. Bez słowa odbiega. Znika między drzewami. Zostaję sama. Trupa nie liczę.

Wstaję, zabieram swoje rzeczy i odchodzę, aby organizatorzy mogli zabrać ciało. Nie odchodzę daleko. Nie mam siły ani chęci. Siadam na ziemi i patrzę bezmyślnie przed siebie. Po chwili dochodzi do mnie piękny śpiew ptaka. Kosogłosa.

Gwałtownie się budzę. Oddycham szybko. Dlaczego ja mam tak głupie sny?  Mogę się założyć, że inni trybuci tak nie mają. Kręcę głową ze zrezygnowaniem.  Igrzyska Głodowe osłabiły mnie psychicznie. To ich największy minus. Plusem jest to, że rozwinęłam wyobraźnię. W końcu coś takiego jak łykołaki nie istnieje naprawdę.

Wstaję i rozglądam się dookoła. Dzień jest przepiękny. Jasne słońce mocno grzeje. Ptaki śpiewają, wiewiórki skaczą z gałęzi na gałąź, a motylki przelatują od kwiatka do kwiatka. Wdycham świeże powietrze, w którym da się wyczuć zapach igieł. Tak, dzień jest spokojny. Ma się wrażenie, że nic nie jest w stanie zakłócić ciszy. Bez wahania rzucam nożem w królika. Narzędzie przebija się z łatwością przez jego skórę.  Wszystkie zwierzęta na chwilę zwracają głowy w kierunku z którego pochodzi świst. Jak na zawołanie uciekają. Wzdycham ciężko. Najwidoczniej na arenie trzeba być samemu.

Biorę królika. Obdzieram go ze skóry i patroszę. Marszczę nos z obrzydzeniem. Nienawidzę wykonywania tych czynności. Nigdy nie brzydziłam się torturowania ludzi oraz zabijania ich. Ale dotykanie surowego mięsa to całkiem inna sprawa.

Z ulgą kończę obrabianie mięsa. Zawijam je w kawałek folii. Jakoś dziwnym trafem straciłam ochotę na jedzenie. Zakładam plecak na plecy i wstaję.  Zaczynam iść. Zmierzam w kierunku z którego jeszcze wczoraj unosił się gęsty, ciemny dym. Mijam kolejne, tak samo wyglądające drzewa. Wokół mnie latają ptaki. Dochodzę do jakiegoś dużego i wysokiego drzewa. Tuż obok pnia rozsypane są jakieś liście. Biorę jeden z nich i wącham. Czuję piękny i orzeźwiający zapach. Mięta. Rozglądam się. Nigdzie nie widzę jej krzaków. Najwidoczniej był tu któryś z trybutów. Bo w innym wypadku jakby się tu znalazła? Podchodzę do krzaków. Szukam jakiegoś śladu kryjówki, miejsca gdzie można by było przenocować. Nic takiego nie widzę.

Ze zrezygnowaniem patrzę przed siebie. Nagle moją uwagę przykuwa krzak pełen jagód. Gdy podchodzę bliżej jestem pewna, że nie są to te owoce. Zrywam kilka kulek i toczę po dłoni. Z czymś mi się kojarzą, tylko nie wiem z czym. W jednej chwili sobie przypominam. Sen. Łykołaki! Jestem pewna, że oto trzymam owoce, które widziałam we śnie. Trujące jagody. Tylko jak to sprawdzić? Odwracam głowę. Na gałęzi siedzi i przygląda mi się ruda wiewiórka. Lekko się uśmiecham. Wyciągam rękę z łykołakiem i przybliżam dłoń do zwierzęcia. Gryzoń ostrożnie podchodzi. Z zadziwiająca szybkością zabiera owoc i zjada go. Przez chwilę nic się nie dzieje.  Mam zamiar wstać i odejść. Wtedy wiewiórka pada na ziemię. Martwa.

Otwieram szerzej oczy. Nigdy nie byłam przesądna. Nie wierzyłam, że sny mogą się spełniać, a nasze linie na dłoni mówią o przyszłości. Teraz zaczynam wątpić w ich nierealność. Oprócz zdziwienia po raz pierwszy w życiu czuje strach. Strach przed samą sobą. To niemożliwe, to tylko przypadek. Przecież to był tylko sen, nic więcej. Tylko wytwór mojej wyobraźni…

Z tych ponurych rozmyślań wyrywa mnie głośny krzyk. Krzyk małej dziewczynki.

____________________________________

Przepraszam, że tak długo nic nie dodawałam. Ten rozdział miałam napisany od tygodnia, ale stwierdziłam, że jest beznadziejny i musiałam go przerobić. Ostatnio za dużo czytam fantastyki i mam straaaasznie dziwne pomysły :) Mam nadzieję, że się na mnie nie obraziliście za poprzedni rozdział, ale tamten sen był mi potrzebny do tworzenia dalszej części bloga.
Chciałam wam podziękować za to, że tu zaglądacie. Mój blog ma już ponad 4000 odsłon. Jesteście świetni, kocham was!
Pozdrawiam wszystkich serdecznie.