ROZDZIAŁ 26 cz.1

Ten rozdział postanowiłam podzielić na dwie części i się trochę nad wami poznęcać. Dopiero jutro okaże się czy Clove przeżyła, czy nie hehe. Miłej lektury i do jutra :D
________________________________

Patrzę na Catona z szerokim uśmiechem.

-Będę mogła wreszcie ją zabić –szepcę. Blondyn patrzy na mnie.

-Chyba sobie śnisz. To ja ją zabiję –warczy na mnie. Spoglądam na niego z niebezpiecznym błyskiem w oczach.

-Jak pozwolisz mi ją zabić, to obiecuję, że sprawię Kapitolińczykom pierwszorzędne widowisko.

Przez chwilę chłopak się zastanawia nad tą propozycją.

-A co ja mym miał robić? –pyta, wciąż mrużąc oczy.
-Znajdziesz w tym czasie Kochasia. Na pewno będzie przy niej.

Patrzę na niego z nadzieją. On musi się na to zgodzić, musi! Ta ja mam zabić Katniss, nie Cato!

-Jeszcze się nad tym zastanowię –odpowiada trybut po chwili milczenia. Staram się zamaskować mój zawód i tylko wzruszam ramionami.

-Dobra –mówię, wstając –musimy iść w stronę Rogu, żeby być tam przed świtem.

Cato kiwa głową na znak zgody. Podnosi się z kamienia i zakłada plecak. Bez słowa rusza przed siebie, a ja podążam za nim. Co chwila odgarniam sprzed twarzy ostre gałęzie krzaków i drzew. Mam niemiłe wrażenie, że jest ich o wiele więcej niż poprzednim razem.

Idziemy w zupełnej ciszy. Nie podoba mi się ona, ale boję się odezwać, choćby szeptem. Czuję się tak, jakby ktoś obserwował każdy, nawet najmniejszy mój ruch. Nagle słyszę cichy szelest liści. Wiatru nie ma, więc jest to dla mnie wyraźny znak. Natychmiast się zatrzymuję i odwracam głowę w kierunku z którego ów dźwięk pochodził. Mrużę oczy. Między zielonymi liśćmi dostrzegam coś… rudego? Jestem pewna, że nie jest to zwierzę.

-Clove?

Drgam lekko, słysząc głos Catona. Szybko na niego spoglądam.

-Możemy iść trochę… szybciej? –pytam cicho, a chłopak kiwa głową. Jeszcze raz rzucam ostatnie zaniepokojone spojrzenie w stronę krzaków i odchodzę.

Późnym wieczorem stajemy przy granicy lasu z wielką polaną. W oddali widzę Róg Obfitości, lekko połyskujący w świetle jasnego księżyca. Rozglądam się w poszukiwaniu miejsca gdzie można spędzić noc, jakiejś kryjówki. Podchodzę do rozłożystych krzaków, tworzących coś w rodzaju szałasu.

-Tu chyba będzie dobrze –mówię cicho i gestem dłoni przywołuję do siebie Catona.

-Dzisiaj ja będę stała na warcie –informuję go. Siadam przy wyjściu z naszej kryjówki i czekam. Cały świat znowu staje się jasny, słychać głośny hymn Panem. Na niebie nie ukazuje się żadna twarz. A więc zostało nas sześciu. Ja i Cato, Katniss Everdeen i Kochaś, chłopak z Jedenastki, Thresh i ta dziwaczna z Piątki, ten rudzielec. Z takimi włosami nie wtopi się w krajobraz. Wtedy przypomina mi się jak zobaczyłam coś rudego między drzewami. A jeśli to była ona? Rudowłosa dziewczyna z Piątki? Co jeśli nas śledziła? A może nawet obserwuje nas w tym momencie.

Szybko rozglądam się po terenie, ale nikogo nie widzę. Oddycham z ulgą. Spoglądam jeszcze na Catona, nie mogę się oprzeć. Czuję jak policzki zaczynają mi płonąć. Blondyn wcale nie śpi. Patrzy tylko na mnie. Czuje się głupio, właśnie przyłapał mnie jak się na niego gapię.

-Nie śpisz? –pytam, szybko obracając głowę.

-Zastanawiałem się nad twoją propozycją. Dotyczącą Everdeen. I chyba się zgadzam.

Patrzę na niego ze zdziwieniem. Nie wierzę w to co mówi. Rezygnuje z zabicia Dwunastki. Pozwala mi to zrobić.

-Ale obiecaj mi, że będziesz ją torturować –dodaje po chwili. Uśmiecham się szaleńczo i odsłaniam zęby.

-Obiecuję –mówię z radością, groźnie i stanowczo.

***

Tuż przed świtem budzę Catona.

-Ja przyczaję się tu, przy krzakach i będę na nią czekać. Ty w tym czasie znajdziesz Kochasia –mówię do Catona. Ten zgadza się na to, bez oporu.

-Powodzenia –mówi, odchodząc. Ja przykucam koło zielonych liści i czekam. Nie trwa to długo. Po kilkunastu minutach pierwsze promienie słońca rozświetlają złotą powierzchnię Rogu Obfitości. Ptaki zaczynają śpiewać, a wtedy dzieje się coś dziwnego. Ziemia przed Rogiem rozstępuje się na boki. Na arenę wjeżdża powoli okrągły stół ze śnieżnobiałym obrusem. Stoją na nim cztery plecaki. Dwa największe, czarne, są oznaczone cyframi 2 i 11, mniejszy, zielony z numerem 5, a najmniejszy jest wściekle pomarańczowy. Nie widać na nim numerka, ale na pewno jest tam malutka 12.

Stół nieruchomieje z cichym trzaskiem. W tym samym momencie, ze złotego rogu wyskakuje drobna postać z burzą rudych włosów. Łapie zielony plecak i ucieka pędem do lasu. Mrużę oczy ze złości. Sprytna jest, ja bym nigdy nie wpadła na to, aby ukryć się w rogu. Do tego nie zabrała żadnego innego plecaka, więc nikt za nią nie pobiegnie.

Nadal siedzę między krzakami i oceniam sytuację. Ruda uciekła, zostaje tylko Everdeen, Thresh i ewentualnie Kochaś. Ale nie sądzę by był w stanie stanąć do walki.

Wyskakuję z krzaków w tym samym czasie co Katniss. Jest blisko, więc rzucam w nią nożem. Syczę cicho, kiedy dziewczyna odtrąca go łukiem. Momentalnie się odwraca i wypuszcza strzałę w moją stronę. Robię unik, ale ostrze przebija mi rękę. Czuje pulsujący ból, ale nawet się nie krzywię. Jestem twarda. W biegu wyciągam ją z dłoni i rzucam na ziemię. Denerwuję się i to bardzo. Ponownie celuję w Katniss, która łapie już swój plecak. Kiedy się obraca, nóż przecina jej skórę nad prawą brwią. Krew zalewa jej oko. Trybutka znowu strzela we mnie, ale nie ma szans trafić. Z impetem wpadam na nią i przewalam na ziemię. Kolanami wgniatam jej ramiona w trawę.

-Dwunasty, gdzie twój narzeczony? Jeszcze dyszy? –pytam ją ze złośliwym uśmiechem. Chcę się z nią podroczyć, wkurzyć ją.

-Miewa się całkiem nieźle. Teraz jest w lesie i poluje na Catona –prycha dziewczyna i zaczyna wrzeszczeć na całe gardło –Peeta!

Nie podoba mi się to, więc walę ją z całej siły w gardło. Odbiera jej to głos, na szczęście. Dyskretnie rozglądam się wokół. Nie boje się walki z Mellarkiem, ale boję się o Catona. Nikogo nie dostrzegam.

-Kłamczucha –cedzę, wciąż się uśmiechając. –Zaraz będzie po nim. Cato dobrze wiedział gdzie wbić nóż –mówię swobodnie. –Pewnie uwiązałaś Kochasia gdzieś na drzewie i próbujesz go podtrzymać przy życiu.

Spoglądam na jej pomarańczowy pakunek.

-Co masz w tym ślicznym plecaczku? –pytam słodko. –Lekarstwo dla Kochasia? Jaka szkoda, że go nie dostanie.

Rozchylam kurtkę, ukazując pokaźną kolekcję noży. Wybieram jeden filigranowy, o okrutnie zakrzywionej klindze.

-Obiecałam Catonowi, że jeśli mi cię podaruje, urządzę telewidzom pierwszorzędne widowisko –informuję ją spokojnie, nawet nie zaszczycając ją spojrzeniem. Katniss próbuje mnie z siebie zrzucić, ale nie ma szans. Jestem zbyt ślina, zbyt mocno ją trzymam.

-Daruj sobie Dwunasty –mówię i odwracam głowę w jej stronę. Wiem, że muszę grać i decyduję się na perfidną rzecz. –Rozprawimy się z Tobę tak samo, jak rozprawiliśmy się z twoją żałosną sojuszniczką… Jak jej było? Tej małej, która skakała po drzewach? –pytam ją, patrząc w jej szare oczy wypełnione złością i wstrętem. –Rue? Najpierw Rue, potem ty. Z twoim Kochasiem rozprawi się natura. Co ty na to? –proponuję. Nie słyszę odpowiedzi. –A teraz zastanówmy się, od czego by tu zacząć.

Wycieram rękawem kurtki  krew z jej rany. Patrzę na nią, wciąż nie mogąc się zdecydować jak ja torturować. W głębi duszy mam nadzieję, że jej siostrzyczka to ogląda.

Katniss Everdeen próbuje ugryźć mnie w rękę. Łapię ją za włosy i brutalnie przyciskam jej głowę do ziemi.

-Coś mi się wydaje –mruczę z zadowoleniem –że chyba zaczniemy od ust.

Łapie za nóż i delikatnie obrysowuję jej wargi końcówka ostrza. W jej oczach widzę dziką furię i wściekłość.

-Tak, tak, usta już ci się raczej nie przydadzą. Chcesz posłać Kochasiowi ostatniego buziaka? –cedzę przez zęby. Dziewczyna spluwa mi w twarz mieszaniną krwi i śliny. Tym razem czuję narastającą złość. Czuję jak robię się czerwona. –No dobra, nie ma na co czekać. Bierzmy się do roboty.

Wbijam nóż w jej wargę, gotowa torturować ją przez długie godziny. Chcę usłyszeć jej krzyk bólu, ujrzeć łzy w jej oczach. Chcę sprawić jej mękę, jakiej jeszcze nigdy nie doświadczyła. Znęcać się nad nią i zabić ją dopiero jak pozostaną z niej same kawałki mięsa. Nie wolę żeby umarła w męczarniach, wykrwawiła się na śmierć. Tak będzie lepiej, bardziej spodoba się to publiczności. No i sprawię przy okazji ból jej rodzinie , przyjaciołom.

Zamierzam rozcinać jej wargę, ale jakaś niewyobrażalna siła odrywa mnie od dziewczyny i unosi w górę. Wiszę na wysokości kilkudziesięciu centymetrów. Ze strachem spoglądam z złociste oczy trybuta z Jedenastki, Thresha.